ข้อปฏิบัติที่จะให้พ้นทุกข์ได้ ก็คือรักษาศีลบริสุทธิ์เสียก่อน ความตั้งมั่นก็จะมีขึ้น

เพราะฉะนั้น ปุถุชนทั้งหลาย ผู้แสวงหาความสุขใส่ตัว จงพากันรักษาศีลให้บริสุทธิ์เถิด เมื่อศีลบริสุทธิ์แล้ว สมาธิความตั้งมั่นก็จักเกิดมีมาแล้วให้ปลูกปัญญาๆก็หากจักเกิดมีขึ้นให้หมั่นระลึกถึงตนอยู่บ่อยๆว่ามิใชต่ัวตน เป็นธาตุทั้ง ๔ ขันธ์ ๕ ทั้งอาการ ๓๒ โสโครก เป็นตัวทุกข์ตัวแก่ ตัวเจ็บ ตัวตาย มิใช่ตัวอันจักตามไปในโลกหน้า ให้เห็นแจ้ง ด้วยปัญญาของตนเองแน่นอนลงไปแล้ว จึงเป็นสมุจเฉทปหาน กิเลสหมดแล้ว จักเป็นวิมุติ หลุดพ้นจากความทุกข์ ได้เป็นอรหันต์จริง

“อเสวนา จ พาลานํ” สภาวะอันได้รู้จักพาลภายใน คือ โลภ โกรธ หลง ซึ่งเป็นต้นแห่งความทุกข์แล้ว ไม่ได้ ซ่อมเสพคบหากับมันก็ดี

“บัณฑิตา นัญจะ เสวนา” สภาวะอันไปเสพไปคบหากับบัณฑิตนักปราชญ์ คือ ให้ฟังธรรม คําสั่งสอนแห่งพระพุทธเจ้า จนได้รู้จักพาลภายในอันเป็นต้นเหตุแห่งบาปก็ดี

“ปูชา จ ปูชนิยานํ” กิริยาอันได้ไหว้และบูชายังพระพุทธเจ้าก็ดี
“เอตํติวิทะ กัมมํ ” อันว่ากรรม ๓ ประการนี้
“มังคละ” ก็ป็นมงคล “อุตตะมํ อันอุดมดี”
ความดังกล่าวมานี้ พระพุทธเจ้าไปบําเพ็ญสร้างบารมีมาได้ ๔ อสงไขยปลายแสนมหากัปป์ จึงได้ตรัสรู้ธรรมวิเศษ

รู้ต้นเหตุที่เกิดทุกข์ รู้เหตุที่บรรเทาทุกข์ รู้เหตุที่ดับทุกข์ รู้ทางปฏิบัติที่สู่ที่ดับทุกข์แล้ว ได้นํามาเทศนาให้มนุษย์ทั้งหลาย ได้รู้ถี่เห็นแจ้งดังนี้ มิใช่ของที่จะพบได้ด้วยง่าย ๆ เมื่อใดผู้ที่ไม่มีบุญ ไม่เคยได้บําเพ็ญมาแต่ชาติก่อนแล้ว ก็บ่ห่อนว่าจะพบ ได้เลย เมื่อได้เกิดมาพบคําสั่งสอนอันเป็นความจริงบริสุทธิ์ ที่จะนําตนให้พ้นทุกข์ได้ดังนี้ ก็เป็นมหาลาภอันประเสริฐแล้ว

เพราะว่าทรัพย์สมบัติทั้งหลายอันเป็นทรัพย์ภายนอกที่จะเอาไปไม่ได้นั้น ยังพากันเร่งขวนขวายหาทั้งกลาง วัยกลางคืนนี้ ได้มาพบพระธรรมคําสั่งสอนที่แนะนําให้ผู้ปฏิบัติตาม ได้พ้นจากทุกข์ ในบัดนี้ไปตราบถึงนิพพานเป็น อริยทรัพย์ สําหรับติดตามไปทุกชาติ ประเสริฐกว่าทรัพย์สมบัติอันมีในโลกนี้หมื่นเท่าแสนเท่า ดังนี้ ก็เป็นโอกาส อันดีวิเศษสําหรับในชั่วชีวิตนี้ ซึ่งจะหาโอกาสดีอย่างนี้ไม่มีอีกแล้ว

เมื่อเวลายังอยู่สบายนี้ ไม่ควรจะถือว่ายังเป็นเด็กหนุ่มน้อย ถ้าแก่มาแล้วจึงค่อยทําบุญนั้น เป็นผู้มีความประมาท คิดผิด เพราะตามีหน้าดูหน้าไม่เห็น พญามัจจุราชไม่มีความกรุณาใคร ไม่ว่าหนุ่มแก่ แม้อยู่ในห้องมันก็เอา หนุ่มมัน ก็เอา แก่มันก็เอา ไม่ประมาทลาสา เพราะตนรู้สึกว่าจะต้องตาย หนีความตายไม่พ้นแล้ว มีปัญหาว่าจะป้องกันอย่างไร ไม่ให้มีความเศร้าโศกเสียใจ เมื่อความตายจะมีถึง ควรจะพากันรักษาศีล ทําบุญให้ทานเป็นที่พึ่งแก่ตนไว้เสียเมื่อก่อนเฒ่า เพื่อไม่ให้เสียทีที่ได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนาที่ดีแล้ว ไม่ให้มีความแคล้วคลาดกินแหนงใจ เมื่อภายหลังนั้นเกิด กล่าวด้วย อานิสงส์ศีลสําเร็จแต่เท่านี้แล ฯ

อย่านําสรีระสังขารของครูบาเจ้าศรีวิชัยเข้าไปในวัด